Nishabd chya hya vibhaga antargat tumhala mazya sarv mhanjech Marathi, Hindi ani English kavita vachayala miltil.
मावळता सुर्य क्षितिजा पलीकडे जाताना काळाकुट्ट अंधार सोडून जातो क्षणार्धात त्याच क्षितिजाआडून एक चंद्र मंद निर्मळ प्रकाश घेऊन येतो आपल्या मैत्रीचा बंधही असाच नकळत तुटणार तेव्हा डोळ्यात पाणी नाही हं आणायचं! कारण मला खात्री आहे त्यानंतर तुला माझ्याहूनही चांगला मित्र…
माहीत नाही तुझ्या नि माझ्यात आहे काय नातं माझ्या मनातलं सगळं काही तुला आपोआपच ओळखता येतं कदाचित यालाच मैत्री म्हणतात जी राहते निरंतर आणि कायमची राहील ना?
पावसाच्या सरी चिरत धावणाऱ्या सैरवैर वाऱ्यामुळे एखादा वृक्ष खदखदून हसतो बेभान वाहणारा हा वाराही तिच्या स्पर्शाप्रमानेच भासतो मग अलगद आकाशात सप्तरंगी इंद्रधनु उमटते त्यातही मला तिचाच चेहरा दिसतो अन् विसरुन सारे देहभान मी तो चेहराच न्याहाळत बसतो
रिमझिम पावसाच्या पाण्यात जरी नाही भिजलो तरी मन मात्र तुझ्याच आठवणीने भिजलेलं राहील पसरतील ढग, बदलतील ऋतु अन् पावसाचं पाणीही सरुन जाईल पण नेहमीच येत राहील तुझी आठवण अन् आपल्या मैत्रीचा ओलावा कायम मनात राहील
कधी कधी अनोळखी नजरही ओळख देऊन जाते कुणाची रंगहीन सावलीही जीवनात रंग भरून जाते नातं जुळायला सहवासाची गरज नसते कधी कधी एक भेटही आयुष्यभराचा सहवास देऊन जाते
काय म्हणालास? आठवण? हो, येते ना तुझी आठवण कधी सायंकाळचा गारवा तर कधी सकाळचं कोवळ ऊन घेऊन कधी ओठातले शब्द तर कधी निशब्द झालेले मौन घेऊन कधी रेटाळलेला दिवस तर कधी नकळत सरलेला क्षण घेऊन कधी डोक्यातला विचार तर कधी…
